Het leven is verrukkelijk, behalve als je dat niet zo voelt

 “De bron van geluk zit in jezelf” is één van de uitspraken waar ik vroeger direct jeuk van kreeg. Het is frustrerend om een theorie wel te snappen, maar nog niet de passende sleutel te hebben om het in de praktijk te laten werken. Het bracht me precies het tegenovergestelde: een gevoel van ongeluk. De ontdekkingstocht naar het vinden van mijn eigen bron van geluk zou jaren duren. Ik was op zoek naar de sleutel, naar de formule, naar een mindset. Ik zocht naar datgene wat me zou leiden naar die onuitputtelijke bron vol plezier, geluk en zelfliefde, maar vooral rust in mijn hoofd.

In deze blog neem ik je mee in mijn reis en deel ik de gevonden cruciale sleutel met je.

Een bekentenis: ook ik maskeerde mijn depressies

Jarenlang heb ik geleden onder stemmingswisselingen en depressies. Donkere dagen, weken en soms maanden waarin ik het liefst onder een deken verdween en mezelf niks waard vond. Hoewel ik kwetsbaarheid een grote kracht vind en het liefst zonder masker door het leven ga, moet ik bekennen dat ik in deze periodes een masker droeg. Het werkte uitstekend om mijn ware stemming te verbergen. Te doen alsof het er niet was. Het zorgde ervoor dat er geen vragen kwamen. Vragen die ik toch niet kon beantwoorden.

Als ik me zo voelde, was goed bedoelde peptalk het laatste wat ik wilde horen. Een opsomming van mijn kwaliteiten en talenten die mij volgens dierbaren uniek en prachtig maakte, bracht mij juist meer onzekerheid. Omdat dat me nog meer confronteerde met mijn eigen onvermogen om mezelf te fiksen. En het gekke was, zo midden in de depressie, dat ik die lofzang zelf niet meer geloofde. En dat is een eng gevoel.

Het leek alsof ik steeds verder en dieper in een put zakte. Al die punten waar ik vroeger houvast en eigenwaarde aan ophing, waren niet meer grijpbaar. En als je er niet meer bij kunt, je eigenwaarde niet kan voelen, voel je je waardeloos. Het zelfvertrouwen vertrok dan ook met de noorderzon. In die periodes voelde alles grimmig, donker en grijs. En hoe ik ook mijn best deed, het lukte me niet er weer kleur in aan te brengen.

Hoe de verkeerde aanpak me steeds verder in verstrikking bracht

In mijn depressie wilde ik absoluut niet aan de medicatie en stond ik erop het zelf op te lossen. Met de nadruk op “zelf”, omdat de schaamte vaak te groot was om mijn misère te delen. Daar zat een enorm zelfoordeel op. Had ik niet meer dan twintig jaar allerlei opleidingen, workshops en trainingen gedaan op het gebied van persoonlijke ontwikkeling op zoek naar rust en geluk? Ik werd soms echt gek van het gevecht met mijn gedachten. Het was uitputtend. Ik oefende me suf met alle tools die ik in de loop der jaren geleerd had. Het mocht niet baten.

Dat was misschien nog wel het ergste; dat ik niet in staat was om mezelf eruit te trekken met alle kennis die ik tot mijn beschikking had. Het voelde als falen. En dat nare gevoel van falen bevestigde mij weer in mijn gevoel van waardeloosheid. Het was als brandstof die de depressie verder voedde. Een vicieuze cirkel waar ik met de verkeerde aanpak steeds verder in verstikt raakte.

De mate waarin je van iets af wilt, is de mate waarin je het juist vasthoudt

Uiteindelijk kwam ik erachter dat hoe harder ik probeerde eruit te komen, hoe dieper ik zonk. Het werkte als drijfzand. Mijn depressie mocht er niet zijn en daarom probeerde ik van alles om van dat ellendige gevoel af te komen. Ik dacht, door het het heel hard anders te willen dan het was, ik het wel kon oplossen. Dat ik ervan af kon komen door er heel hard aan te werken. Oefening baart kunst. En met die wetenschap probeerde ik van alles om het op te lossen. Dat was een denkfout.

In werkelijkheid was ik ermee in gevecht, ik wees een deel van mijzelf af. En ik leerde dat de mate waarin je van iets af wilt komen, precies de mate is waarin je het juist vasthoudt. Omdat je aandacht gericht is op datgene wat je juist niet meer wilt en wat je aandacht geeft groeit nu eenmaal.

Ik leerde dat loslaten de sleutel is tot (zelf)bevrijding. En daarom beet ik mij vast in de kunst van het loslaten. Ik volgde opleidingen, oefende op vrienden en familie, maar vooral op mezelf en ik spendeerde maanden en maanden om me te bekwamen in de loslaatkunst. Ik noem het expliciet een kunst, omdat we vaak geneigd zijn vast te houden aan en daardoor te vergroeien met ongemakkelijke en zelfs pijnlijke patronen. Loslaten lijkt dan simpelweg onmogelijk.

Doorvoelen en loslaten is makkelijker dan je denkt

Ik kan je verzekeren dat de kunst van het loslaten makkelijker en sneller te leren is dan ik van tevoren gedacht had. Doordat ik niet meer in gevecht was met mijn depressie geschiedde het wonder: mijn depressie verdween en bleef weg. Zelfs in tijden van Corona, waar alle triggers aanwezig waren om er weer volledig in te schieten. Het gebeurde gelukkig niet. Sterker nog, ik voel me nu beter dan ooit. Bevrijd, licht, dankbaar en gelukkig. Ongehinderd en vrij van stemmingswisselingen. Wat een rust geeft dat! En niet alleen rust, maar ook ontspanning en heel veel ruimte in mijn hoofd. Ruimte die ik nu benut om bezig te zijn met dingen waar ik blij van word.

Ik had geleerd om gevoelens die ik niet wilde voelen, toe te laten en ik leerde dat ze me iets belangrijks te vertellen hadden. Met de techniek en het volgen van de loslaatstappen kreeg ik inzicht in wat er onbewust al veel langer gehoord en gevoeld wilde worden. En ik realiseerde me dat ik jarenlang alleen vanuit mijn hoofd geleefd had. Uit angst om te voelen wat er nu eenmaal was in mij. Terwijl het doorvoelen juist de remedie was en helemaal niet zo eng en tijdrovend bleek te zijn. Het waren mijn gedachten, mijn interne criticus en de onderdrukking van gevoelens die ervoor zorgden dat ik gevangen zat en bleef hangen in de depressie.

Hoe de gelukshormonen weer tot leven kwamen

Met het stoppen van het gevecht en het toelaten van wat gevoeld wilde worden, smolt mijn depressie als sneeuw voor de zon. Mijn hoofd vulde zich met zonnestralen. Het langverwachte licht brak eindelijk door. Met regelmaat betrap ik mezelf op gezucht. Een zucht van tevredenheid. Een zucht van weer zin in het leven. En misschien nog wel het meest een zucht van pure verlichting. Ik kan het niet beter omschrijven dan dat. Verlichting en bevrijding. En dat is heel prettig zuchten, kan ik je vertellen.

Alles is helemaal goed zoals het is. Ik ben helemaal goed zoals ik ben. De gelukshormonen, dopamine, endorfine en serotonine vlinderen weer vrolijk in mijn lijf. Kortom: mijn geluksfabriek draait weer als een tierelier!

Je zult begrijpen dat dit voor mij een transformatie van jewelste was. Van donker naar licht. Van ongelukkig naar ultiem geluk. Eindelijk zijn de passende sleutels gevonden. En het mooie is dat de loslaattechniek werkt met alles waar je mee in verzet bent. Ik heb er niet alleen mijn depressie mee opgelost, maar vele andere zaken waar ik weerstand bij voelde. Het is ongelooflijk hoe eenvoudig en snel het werkt als je eenmaal weet hoe je op alle lagen kunt loslaten.

Worstel jij ook met een belemmerend patroon? Neem gerust contact met me op. Het leven is zoveel leuker, lichter en waardevoller als je vrij bent van belemmerende patronen, dat gun ik jou ook.

Als ik het kan, kun jij het ook. Echt! Ik leer het je graag!